نوزایی شعر

شعر از نو و سنتی بودن خود خسته شده است.

شعر از گیر افتادن در چین و شکن موی یار ناراحت است.

شعر از توصیف ارتباط شمع و گل و پروانه می‌سوزد.

شعر از محفل فال و فالگیران ناراضی است.

شعر از صله پادشاهان و پاداش ثروتمندان، فقیر است.

شعر از نسخه های سفارشی و همایش های های فرمایشی بیزار است.

شعر از زیستن در انبوهی از ابهام و ایهام خسته شده است.

شعر از صنایع ادبی جورواجور و وزن و قافیه حال بدی دارد.

شعر از مشاعره و حروف الفبای اول و آخر بیت ها ناخوش است.

شعر از خاک خوردن در لابلای کتاب های دیوان اشعار بیمار است.

شعر از زیر و رو کردن ابیات و مصرع های قدیمی برای پیداکردن هیچ در عذاب است.

شعر از تاریکی محافل شب شعر و خاطره بازی شاعرانه می‌ترسد.

شعر از شعر خوانی های تکراری و به به و چه چه های تعارف گونه خوشش نمی‌آید.

شعر از زندگی در سالاد کلمات و پارکینگ جمله ها احساس خوبی ندارد.

شعر از ابزاری بودن برای بیان اندیشه‌ای معیوب و ناقص بیزار است.

دوران شعر حداقلی سر رسیده است.

شعر حداقلی پایان یافته است.

شعر در خدمت زبان است زبان حداکثری.

به دوران جدید شعر خوش آمدید.