شعر مرغ بوتیمار از مهین بانو ترکمان اسدی

گرامی میهنم ‌ای ‌خاک ‌ایران‌
نمادِ هستی و مهد دلیران‌
هزاران ‌یادگار از روزگاران‌
به‌یادت مانده‌ از آموزگاران‌
هنوز آن برق چشم شهریاران
‌بپیچد در دل‌ دشت‌ و بیابان‌
هنوز آن ‌گام سربازان‌ِ جانباز
خروش ‌رادمردان‌ِ سرافراز
به‌گوش ‌آید ز ابر و باد و باران
‌ز تندرهای ‌قلب‌ کوهساران‌
همی‌آید به‌ گوشم ‌این‌ نداها
توان‌ بخشد به‌ جانم ‌این‌ صداها
گرامی‌ میهنم‌ پاینده‌ مانی
‌هماره‌ بر جهان ‌تابنده ‌مانی‌
تو دریایی ‌ز فرّ و دانش ‌و داد
برآید خور از این ‌دریای‌آزاد
بپیماید ره‌ گردون‌ به‌ صد ناز
ز مهر او درد جان ‌دو صد راز
بیفتد پرتواش ‌گرم ‌و دل‌افروز
بر این ‌دریای ‌ژرف ‌و هستی‌آموز
کرانه‌ تا کرانه‌ روشنی‌بخش
‌فروغ‌ مهر «ایران‌» این‌چنین ‌پخش‌
شود از فرّ «هُرْمزدِ»  یگانه
‌به‌هر سو مهر جاویدان ‌روانه‌
منم‌ در ساحل ‌و ماتم ‌گرفته
‌وجودم ‌را سراسر غم ‌گرفته‌
تو ایرانی ‌و دریایی ‌پر از جوش
‌منم‌آن‌ مرغ‌ بوتیمار خاموش‌
به‌ چشمم ‌ناید از مهرت‌ دمی ‌خواب‌
که‌ می‌ترسم ‌ز دریا کم ‌شود آب‌
که‌آن ‌فر و شکوهت ‌تیره ‌گردد
و چشمانم ‌از این‌غم‌ خیره‌ گردد

مهین بانو ترکمان اسدی