شعر در توصیف ایران از علی نظمی تبریزی

ایــران مـن ای دیـار هـوشـنگ /  ای مــهد کمـال و فٌر و فرهنگ
آنـی تو که عـزت تـو داده سـت / بر چهــرهٔ روزگــار مـا رنـگ
آنـی تو که بـرخی از سـلاطـین / تسلیم تـو کـرد تــاج و اورنـگ
نـســوان تـو مـظـهــر وقـارنـد / مــردان تـو شـیر آهنین چنگ
دشـمن ز صـلابت تو دیده است/  آن هـا کـه ندید شیشه از سنگ
بدخـواه تـو را همیشه بوده ست / مـیـــدان فـــراخ آرزو تـنــگ
گـامـی ز تـو هـر کـه دور باشد / دورم مـن از او هــزار فرسنــگ
هـرکس که نگـشت دوسـتدارت / از دوسـتی اش بــود مرا ننــگ
دامـانِ تـو هـست تا به چــنگم    /  بر دامـن کـس نـمی زنم چنگ
بـاشـد کـه رخ تـو سـیر بیـنـم  /  ز آییـنـهٔ دل زدوده ام زنـگ
گـر نیـک بـدیـدم از تـو ور بـد / پـیـشــانی مــن نـدیـد آژنـگ
«نظـمی» مشـتی ز خاک پاکت /  نفروخت به گوهری گران سنگ
هـر نغـمه کـه مـی زننـد اغـیار / در گوش من است خارج آهنگ
ایــــرانـی ام و فـدای ایــــران  / با مـن سـخنی مگــو ز افـرنگ