شعر ایران ۱۴۰۴

شعر آیینه تمام نمای زبان و زبان آیینه تمام نمای گویش وران خود است. اصولا شعر اوج کارکرد زبان است و زبان نشانگر مکان و زمان زیست گویش وران خود است. بررسی سطحی شعر و شاعری در ایران موید نوعی واماندگی یا عفب ماندگی جریان شعر فارسی از تغییرات و تحولات جامعه ایران است، گفتمان تاریخی، گفتمان اجتماعی و عزم و اراده ایران در نماگر زبان و شعر فارسی خود را بازنمایی می‌کند. سیاست، فرهنگ و اقتصاد گذشته، حال و آینده دستاوردهای خود را در زبان و شعر فارسی تخلیه می‌کند. مهمترین پسرفت زبان فارسی، تنزل جایگاه آن تا سطح زبان حداقلی و ابزارگونگی است. شعر به عنوان تخصصی ترین بخش زبان باید بتواند با ارایه درک صحیح از مشکلات زندگی انسان ایرانی، راه یا راه های حل آنها را ارایه کند. زبان از طریق شعر است که می‌تواند مختصات مکانی، زمانی و موضوعات مرتبط با آنها را در راستای حل مشکلات زندگی انسان معاصر تعیین و معرفی کند. اما حیف و صد حیف که از زبان و شعر حداقلی تا زبان و شعر حداکثری، تفاوت از زمین تا آسمان است. شاعران زبان حداقلی کجا و شاعران زبان حداکثری کجا!