در جستجوی ریشه های تاریخی گفتمان اجتماعی دستور زبان پدیدارشناسی

دستور زبان پدیدارشناسی در سالن های گوناگون و ویترین های مختلف موزه های ایران و جهان به دنبال چیست؟ 

دستور زبان پدیدارشناسی در اماکن تاریخی و محوطه های باستانی شهرها و روستاهای ایران در جستجوی چیست؟

دستور زبان پدیدارشناسی با ردیابی آثار مربوط به گذشته و گذشتگان بنا دارد چه بخشی از نظام فکری خود را بسازد؟

دستور زبان پدیدارشناسی در زبان فارسی، صلاحیت و اعتبار خود را از گفتمان اجتماعی خود دریافت کرده است. دیرینه شناسی دستور زبان پدیدارشناسی به دوران ماقبل تاریخ بازگشت می‌کند که اشیاء تاریخی موزه های ایران و جهان آن را اثبات می‌کند. اماکن تاریخی در هر کوی و برزن دلیل آشکاری برای این حقیقت است که گفتمان تاریخی دستور زبان پدیدارشناسی دارای سابقه ای بس طولانی و همزمان با حضور انسان ایرانی در این سرزمین است. تاریخ کهن ایران باستان به عنوان پیشینه گفتمانی به دستور زبان پدیدارشناسی امکان و مجوز نظریه پردازی می‌دهد. پشتوانه ای فراتر از همه ملت ها و کشورهای موجود جهان که از سوی اسناد و مدارک تاریخی و اشیای باستانی قابل اثبات برای همگان است عمق توانایی جذب قدرت اجتماعی دستور زبان پدیدارشناسی را تا دوران ماقبل تاریخ گسترش می‌دهد. بدون حضور گفتمان تاریخی نمی‌توان و نباید از نظریه پردازی جهانی دم زد. زبان، زبان فارسی و دستور زبان زبان پدیدارشناسی دارای آن سطح از قدمت گفتمان اجتماعی و تاریخی در زندگی بشر است که بتوان آن را به عنوان زیرساخت قابل اعتماد و اطمینان برای نظریه پردازی قرار داد.

بنابراین جستجو در شهرها و روستاها برای پی جویی گفتمان و هویت تاریخی دستور زبان پدیدارشناسی همچنان ادامه دارد...