باستانگرایی در ایران، پدیدهای است که از اواخر دوران قاجار در عرصهٔ فرهنگی، اجتماع و سیاست جامعهٔ ایرانی پدیدار گشته است. نگرش باستانگرایی در پی آن است که فضای مربوط به زمان گذشته را بازآفرینی کند و یک ایدئولوژی جدید بسازد.
برخی باستانگرایی را «از مؤلفههای جدید برای نوسازی ایران» به حساب میآورند که «در پی آن است تا با احیاء و تجدید حیات سنتها و عقاید کهن و باستانی، نظم جدیدی را در تفکر اجتماعی، فرهنگی و سیاسی بازتولید نماید و زیرساختهای فرهنگی و اجتماعی نوین را بر پایهٔ سنتهای کهن بنا نهد»
به عقیدهٔ بیگدلو، مهمترین اهداف باستانگرایی را میتوان به شرح زیر دانست: