نشانه شناسی گفتمانی ایران و ابیانه

اصولا گفتمان اجتماعی دارای ویژگی ها و مولفه های متعدد و گوناگونی است. گفتمان اجتماعی در واقع تصویر پیچیدگی های پدیده ها در دنیای پیچیده است. گفتمان اجتماعی دارای نشانه هایی است که از طریق آنها می‌توان به قدرت و گسترش گفتمان اجتماعی پدیده ها را تعیین و ارزیابی کرد. درک پیچیدگی های گفتمان اجتماعی به گونه ای است که آموزه ها و سنت های تقلیل گرایی قادر به تحلیل و تبیین آن نیست.

موارد زیر از نشانه های گفتمانی ارزشمند است:

- دیرینه شناسی تاریخی

- تبارشناسی تاریخی

- کتاب ها

- پایان نامه ها

- مقالات و نشریات

- اسناد ملی و تاریخی

- هر گونه اثر ثبت شده و رسمی

چنانچه پدیده یا موضوعی خاص در نشانه های گفتمانی فوق بیشتر و با قدرتمندتر حضور داشته باشد وقوع اجتماعی آن پدیده یا موضوع از احتمال بیشتر برخوردار است. در مطالعات اجتماعی توجه به نشانه شناسی گفتمانی دیده ها در تحلیل روند امور اجتماعی بسیار مهم است. اساسا حیات پدیده ها در اتمسفر گفتمانی میسر است. تحلیل پدیده ها در جامعه، بدون نشانه شناسی گفتمانی آن قطعا ناقص و محدود است. تقلیل گرایان در تحلیل های خود در باره پدیده ها قادر نیستند که نشانه های گفتمانی را در نسبت با یکدیگر ملاحظه کنند.

وجود نشانه های گفتمانی در موضوعات دستور، زبان، پدیدارشناسی، ابیانه و ایران به اندیشه ورزی و نظریه پردازی در این موضوعات وجاهت و اعتبار می‌دهد و سطح مطلوبی از صحت و پشتوانه را ارایه می‌کند. وجود نشانه های اجتماعی به معنای این است که جامعه در باره پدیده یا موضوعی خاص بصورت تخصصی و عمومی اندیشیده است و آن را در صحنه های گوناگون اجتماعی بکار برده است.

نشانه سیاسی گفتمانی موید این حقیقت درخشان است که ایران و ابیانه دارای گستره گفتمانی کافی برای نظریه پردازی در حوزه پدیدارشناسی است و از دستور زبان پدیدارشناسی حمایت می‌کند. مولفان نظریه دستور زبان پدیدارشناسی از نشانه های گفتمان تاریخی لازم و کافی برخوردارند و می‌توانند با صلاحیت تاریخی و اجتماعی که از جامعه ایران و ابیانه دریافت کرده اند به ترویج دستور زبان پدیدارشناسی در راستای حل مشکلات زندگی انسان معاصر بپردازد.

وجود گفتمان اجتماعی و نشانه های آن، هویت واقعی دستور زبان پدیدارشناسی است که ریشه در دوران باستان فرهنگ و تمدن ایران و ابیانه دارد و تبار دستور زبان پدیدارشناسی، زاده ایرانیان و ابیانه ای های اندیشمند و والاتبار در طول تاریخ است. آغاز دیرینه شناسی دستور زبان پدیدارشناسی همزمان با طلوع خورشید بر انسان اجتماعی در کره زمین است. زمانی که تاریخ و ماقبل آن بوده است ریشه های تنومند ما آنجا حضور فعال داشته و دارد. نیاکان ما از سرآمدان و پیشگامان نظریه پردازی و پارادایم سازی در مقیاس جهانی بوده اند.

دستور زبان پدیدارشناسی فرزند خلف همه گذشته و گفتمان ایران و ابیانه در گذشته تاریخ بشر است. صلاحیت فنی و اعتبار تخصصی خود را از گذشته درخشان ایران و ابیانه اخذ کرده است که قابل انفکاک از آن نیست. پدیده ها را نمی‌توان از شالوده و تاروپود آن جدا کرد. پیش فرض ها، سنت ها، روش اندیشه ایرانیان و نیاکان ابیانه ای در ساخت و ساز پایه های دستور زبان پدیدارشناسی از طریق گفتمان اجتماعی مرتبط نقش قاطع و اجتناب ناپذیر داشته و دارد. دستور زبان پدیدارشناسی محصول تلاش های مستقیم و غیرمستقیم مردان و زنانی است که آمدند و زیستند و رفتند تا زمان و زبان را مهیای نظریه پردازی گروه مولفان آن کنند و به آن مرجعیت شایسته و بایسته را بدهند.

دستور زبان پدیدارشناسی میراث گرانبهای سنت های تاریخی و عقلانیت ایران و ابیانه است که از دوران باستان تاکنون زبانزد خاص و عام اهل دانش در سراسر جهان است. گفتمان جهانی ایران و ابیانه این امکان علمی و عملی را فراهم می‌کند تا نظریه ای جهانی برای حل مشکلات زندگی انسان معاصر ساخته و پرداخته شود.