نام های زبان کره ای

نام‌های کره‌ای این زبان بر اساس نام‌های کره هستند که در کره جنوبی و کره شمالی استفاده می‌شود. واژه فارسی «کره» از زبان‌های اروپایی آمده که در گوریو ریشه دارد. تصور می‌شود گوریو نخستین سلسله کره‌ای است که برای کشورهای غربی شناخته شده بود. مردم کره در کشورهای پساشوروی خود را کوریو-سرم و/یا کوریو-این می‌نامند که به معنای «فرد (های) کره‌ای/گوریویی» است.

در کره جنوبی، زبان کره‌ای با نام‌های فراوانی از جمله هانگوک-ائو («زبان کره‌ای»)، هانگوک-مال(«گفتار کره‌ای») و اوری-مال («زبان ما») نامیده می‌شود؛ «هانگوک» از نام امپراتوری کره گرفته شده‌است. کره‌ای نیز به سادگی به عنوان جوک-ائو نامیده می‌شود، به معنای «زبان ملی». این نام بر اساس همان نویسه‌های هان (國語 «ملت» + «زبان») است که در تایوان و ژاپن نیز برای اشاره به زبان‌های ملی مربوطه استفاده می‌شود.

در کره شمالی و چین، این زبان اغلب جوسئون-مال، یا به‌طور رسمی‌تر، جوسئون-او، نامیده می‌شود. این نام، از نام کره‌ای شمالی برای کره (جوسئون) گرفته شده‌است، نامی که از دودمان چوسان(جوسئون) تا زمان اعلام امپراتوری کره باقی مانده‌است.

در سرزمین اصلی چین، پس از برقراری روابط دیپلماتیک با کره جنوبی در سال ۱۹۹۲، اصطلاحچائوشیان‌یو یا شکل کوتاه چائویو معمولاً برای اشاره به زبان معیار کره شمالی و یانبیان استفاده می‌شود، در حالی که هانگویو یا شکل کوتاه هانیو برای اشاره به زبان معیار کره جنوبی استفاده می‌شود.