شعر زبان پارسی از شاهین سپنتا

چون شکر:شیرین و،چون گوهر:زبان پارسی ست

فارسی،فرهنگی و آیین و نشان پارسی ست

آنچه از توفان و از باران نمی‌یابد گزند

کاخٍ فردوسی،خدایٍ شاعران پارسی ست

بر سر یاران افغان و بلوچ آذری

شاخ پُر بارِ زبانِ پرتوان پارسی ست

وحدت کرد و لر و تاجیک در ایران زمین

از زبان مشترک با دومان پارسی ست

گرچه گوید همدلی از همزبانی خوشتر است

این زبان حبل المتین همدلان پارسی ست

این زبان مادری همچون نشانی از پدر

خار چشم ناتوان دشمنان پارسی ست

واژگانش در هجوم گویش بیگانگان

پاسدار گویش گویندگان پارسی ست

در بهارستان میهن،صد نگارستان بپاست

جای جای خاک پایش بوستان پارسی ست

چون سه رنگ پرچمِ سبز و سپید و سرخِ ما

جایگاهش قلب مردان و زنانِ پارسی ست

خانه ی ایرانیان پاینده و جاوید باد

تا که جاویدان زبان جاودان پارسی ست