شعر دوباره می‌سازمت وطن! از سیمین بهبهانی

دوباره می‌سازمت وطن! 
اگر چه با خشت جان خویش 
ستون به سقف تو می‌زنم، 
اگر چه با استخوان خویش 
دوباره می‌بویم از تو گُل، 
به میل نسل جوان تو 
دوباره می‌شویم از تو خون، 
به سیل اشک روان خویش

 
دوباره، یک روز آشنا، 
سیاهی از خانه میرود 
به شعر خود رنگ می‌زنم، 
ز آبی آسمان خویش 
اگر چه صد ساله مرده ام، 
به گور خود خواهم ایستاد 
که بردَرَم قلب اهرمن، 
ز نعره ی آنچنان خویش

کسی که « عظم رمیم» را 
دوباره انشا کند به لطف 
چو کوه می‌بخشدم شکوه،
به عرصه ی امتحان خویش 
اگر چه پیرم ولی هنوز، 
مجال تعلیم اگر بُوَد، 
جوانی آغاز می‌کنم 
کنار نوباوگان خویش

 
حدیث حب الوطن ز شوق 
بدان روش ساز می‌کنم 
که جان شود هر کلام دل، 
چو برگشایم دهان خویش 
هنوز در سینه آتشی، 
بجاست کز تاب شعله اش 
گمان ندارم به کاهشی، 
ز گرمی دمان خویش 
دوباره می‌بخشی ام توان، 
اگر چه شعرم به خون نشست 
دوباره می‌سازمت به جان، 
اگر چه بیش از توان خویش